W 1984 roku podjął wzmożone próby malarskie, którego owocem były pierwsze rysunki i pastele. Początkowo podstawową formą geometryczną był kwadrat i koło, który był uosobieniem pewnego rodzaju harmonijnego porządku. Artysta używał farb akrylowych, które sam mieszał. W wyniku tego zabiegu kształty i barwy zaczynały się przenikać i często barwy stawały się formą, a forma barwą.
Pierwsza wystawa Andrzeja Nowackiego odbyła się w 1987 roku w Galerii Pommersfelde w Berlinie Zachodnim. Rok później powstały reliefy, które malowane były na pilśni i charakteryzowały się dużym dynamizmem form geometrycznych i pełną ożywienia relacją barw o mocnym wydźwięku emocjonalnym.
W Polsce indywidualna wystawa Andrzeja Nowackiego miała miejsce w 1992 roku w Galerii Pryzmat w Krakowie. W drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych zaczęły się zmiany w koncepcji tworzenia reliefów. Malarskie działanie powoli skupiało się wokół pionowej osi symetrii, która stała się nowym, ważnym elementem obrazu. Pionowe linie tworzą swoiste rusztowanie, które porządkują całą kompozycję.
Wystawy były i są nadal istotnym elementem życia artystycznego Nowackiego. Jedna z kluczowych odbyła się w Berlinie w Galerii Avantgarden wspólnie z Janem Lenicą w 1997 roku. Kolejne ważne wydarzenia odbyły się w Polsce – w Krakowie (1992 r. i 2002 r.) , w Szczecinie (1996 r. , 2004 r.), jak i w Poznaniu. Warto tu również wspomnieć o wystawie w Sopocie „Widzieć jasno w zachwyceniu”, na której Artysta prezentował swoje reliefy wraz z abstrakcyjnymi obrazami Wojciecha Fangora.